Monolog

Kohet e fundit, ne jete me hyre ti.

Mes problemeve te shumta, dhe ty te numeroj.

Ne perqafim me fton, dhe nuk e di,

sa pak apo shume dua te mekatoj.

Larg, sa larg, shume larg,

mendimit e gjumit, te mbaj dhe premtoj

me veten se per ty s'do nis asnje varg,

e asnje puthje tonen nuk do perjetoj.

Mendon se s'kuptoj, por e di mire,

ti je nje rruge qorre, molle e ndaluar.

Je shume mall-nevoje, pak shprese-deshire,

nje loje e humbur, akoma pa provuar.

Ne te dy genjejme me shume

kur heshtim se kur flasim e shihemi ne sy.

Teksa jemi symbyllur, degjohet vetem nje zhurme,

nje genjeshter per mua, nje tjeter per ty.

Une dhe ti jemi te dy genjeshtare.

Teper te zgjuar dhe ne gjendje te pire.

Ne rol qe kemi zgjedhur, aktore te papare.

Ti hiqesh si shume i keq dhe une si shume e mire.

JONARA HOXHA