Humbje

Diafragma lëviz më shpejt se lumi në stuhi.

Ëndrrave të pafat përpëlitet si krimb në shi.

Shpresa tutje mori rrugën, iku u ngjit deri në mal.

Endet a s'endet në errësirë si mi i fëlliqur në kanal.

Ulur në gjunjë një puzzle të kompletojë përpiqet, ja!

Pjesë e puzzle-it të saj, një kokë, një këmbë edhe një krah.

Mish i vdekur kutërbon në vetmi i gjymtuar,

si fekale erë lëshon për miliona vjet harruar.

Shiu i zi që mbush rrugët e qytetit dhe tërë botës,

i zë sytë e s'gjen dallimin mes të mirës dhe të kotës.

Mallkon me zë te lartë e kërcënon me jetë e lotë.

Ne njërën dorë mba thes me ëndrra, në tjetrën armë e helme plot.

Si një Don Kishot përpiqet rrotë të kohës të ktheje prapa,

në mijëra epoka të udhëtojë, në të gjithë ferret dhe parajsat.

Kotësinë e ëndrrës kupton, veten dot më s'gënjen...

Në këtë planet, në këtë shekull, në këtë moment asgje s'ia vlen!

-Jonara Hoxha-