S’dua të rritem

Po përpiqem të jem unë,

me ëndrra, arrogante, e fjalë shumë,

e buzëqeshur dhe në faje pa kthim,

por që qan pa fryme për një film.

Hesht, po të tregoj për veten,

përpara se kujtimet të më treten.

Po shndërrohem në s’di se çfarë,

flokë, gjak, ujë, pa pak fare zjarr.

Po harroj të shkruaj, e kjo dhemb shumë,

pa poezinë time, një hiç jam unë,

pa rimat e mia, ç’më mbetet mua,

le të harroj më dhe si të dua.

Ndaj më shijo, teksa kam dhe pak,

zjarr e ulërimë që më flenë në gjak,

teksa rrotulloj sytë e bëj si e paditur,

po më thërret koha për tu rritur.